Na mijn eerste verhaal gaat de tijd opeens razend snel. Er is zoveel te doen en te zien dat ik tijd te kort kom om even mijn blog bij te werken! Maar nu toch een moment gevonden om jullie op de hoogte te brengen van mijn avonturen.

In de eerste week stond kennismaken met de cultuur en de mensen hier centraal. Nou dat hebben we geweten! Want na een paar introductie dagen waarin we veel geleerd en gezien hebben (oa. de grootste boedistische stupa van Nepal, heel veel tempels en winkeltjes) werd ons gevraagd een weeshuis in de buurt te helpen schoonmaken. Een van de vrijwilligers in het huis werkte daar en vertelde over hoe het er aan toe was. Nou daar wilden wij wel een uurtje of 2 aan mee werken en met een groep van 10 man zou de klus snel geklaard zijn toch? Nou... niet dus.. Om 8 uur in de ochtend stonden we bij het weeshuis, de kinderen waren er nog en vonden al die buitenlanders machig interessany, want ja... blanke mensen zijn ontzettend bijzonder hier (en staan vooral bekend als rijk). Dus na een aantal foto's en vele namste's later gingen de kinderen naar school. Wij stroopten onze mouwen op, klaar voor de strijd tegen het vuil... want het was verschrikkelijk vies! 22 kinderen, 11 jongens, 11 meisjes, 2 slaapkamers met elk 2 stappelbedden van 3 hoog... na n korte berekening kwamen we er achter dat elk kind met een ander kind zijn of haar bed deelde... en wat voor n bed! n houtenplank met vieze dekens erop, soms met iets wat vroeger ooit als matras bestempeld zou kunnen worden maar nu enkel nog n hoopje gaten was. Overal lag wel wat en het stonk ontzettend naar urine... En toen bleek er geen water te zijn. Er was gewoon geen water in dit huis, de kinderen wasten zich (lees: veegden hun gezicht af) met regenwater in een ton. Dus een goeie lap met sop en een dweil was al niet mogelijk. Maar er waren wel 2 bosjes bij elkaar gebonden takken die als bezem dienst deden. Daarmee zijn we de bedden (ja.. echt) en de vloeren te lijf gegaan. een aantal van ons zijn begonnen met een paar grijze tapijten uit te kloppen, na de uitklop sessie bleken ze niet grijs maar hele andere kleuren te hebben! We dachten daarmee de ergste vuiligheid wel gezien te hebben... ware het niet dat ik natuurlijk weer nieuwsgierig moest zijn... Na een trap opgelopen te zijn, richting keuken, ging de trap nog een stukje verder. Naar een deur., achter de deur een klein hokje met kleren... vieze vuile kleren met ergens ook een zak wortellen tussendoor. En n metalen laddertje naar het dak.... Had ik het nou maar niet gedaan... Want wat ik daar aantrof... Op het dak stond een schuurtje van golfplaten. Z'n 10 meter lang en 4 meter breed en op de vloer zeker een halve meter aan kleren... de onderste laag verkeerde in een soort van vegetatieve staat. Nauwelijks meer herkenbaar als kleding, de lagen daarop zo vuil en vies... Soms zaten er nog degeleijke kledingstukken tussen die met een fikse wasbeurt (of 10) weer bruikbaar waren. Met een groep van 8 mensen hebben we ruim een half uur in dat vieze schuurtje gestaan, weggegooid en vooral heel veel onze neus dichtgehouden... Een hele ervaring rijker op een vroege ochtend!
Gelukkig was dit een uitzondering, de meeste weeshuizen zijn een stuk netter en beter georganiseerd (nou ja... een beetje beter dan ;) )

Op vrijdag kregen wij onze laatste opdracht om kennis te maken met de nepaleese cultuur. We moesten 5 items scoren op een lokale markt. In Jamal, zoals deze wijk heet waar de markt is (ja de hele wijk is de markt, dus niet zoals wij het kennen), liepen wij rond met een boodschappenlijstje in het nepalees. Geen idee wat er stond en wat we moesten ophalen, alleen de cijfers snapten we (ek, dui, ten oftewel 1,2 en 3). Dus al vragend zijn we door de wijk gegaan. Het is alleen zo dat in deze cultuur het als onbeleefd word gezien om geen antwood te geven, dus als mensen iets niet wisten dan stuurden ze ons maar een kant op... Heel verwarrend en absoluut niet helpend! Al snel kom je er achter dat de jongeren die in schooluniform rond lopen het beste engels spreken en je duidelijk in lichaamstaal laten zien als ze iets niet weten! Uiteindelijk konden we met de 5 items na 3 uur 'shoppen' weer terug naar huis met een lokale bus en met weer wat nepaleze ervaringen rijker!

In het weekend hebben we het wat rustiger aan gedaan en naar een middeleeuws dorpje gegaan, Bakthapur, heel oud, een stuk rustiger dan Kathmandu en met de lekkerste yoghurt die ik ooit gehad heb! Waanzinnig om zoveel contrasten te ervaren!
Op zondag moest ik dan ook echt even bijkomen!

Het project

In eerste instantie zou ik naar een vrouwenproject gaan, maar een mede nederlandse vrijwilligster vertelde dat dit een kantoorbaan is. Heel nuttig voor preventie en aanvragen van verschillende fondsen, maar toch echt niet mijn kwaliteit! Nadat Rajesh er achterkwam dat dit idd niet mijn kwaliteit is, maar dat ik wel een specialisatie heb in 'moeilijke' kinderen en gedragsproblemen had hij gelijk een alternatief. In een nabijgelegen buurt (30 min wandelen en 2 heuvels verder...) is een SERC school. Een school voor kinderen met een fysieke en/of mentale beperking. Na een keertje kijken was ik enthousiast! de school zag er erg verzorgd uit, bood 3 verschillende soorten therapie aan en de klassen waren ingedeeld op niveau. Daarnaast was er voor elk kind een plan geschreven in engels, welke elke 3 maanden werd geevalueerd.... Wat een ongekende professionaliteit voor Nepal!! Voor mij hadden ze ook gelijk een taak, in een 'rest'klasje zitten 11 kinderen waarvan 4 a 5 gedragsmoeilijke kinderen, met onder andere autisme, syndroom van down en moeilijk verstaanbaar gedrag en soms ook agressie. Ik kan wel mooi een plan schrijven zodat deze kinderen wel gaan functioneren op school.... Haha... ja dat dacht ik ook even... na 3 dagen observeren ben ik toch wel van het 'even' afgestapt. In een veel te klein klaslokaal doet een lerares een poging de kinderen in bedwang te houden. Van lesgeven heb ik nog weinig gezien, behalve dat de kinderen eindeloos driehoeken, vierkantjes en de letters A en B in een schriftje mogen schrijven. Soms doet ze 1 op 1 een poging om een kind iets bij te brenen over lichaamsdelen, engelse cijfers of nepaleese woorden voor dieren. Het helpt niet echt dat ze geen engels kan (waardoor ze ook niet de plannen van de kinderen kan lezen). Gelukkig is op maandag en dinsdag Roshni er, een stagiare van een lokale sociale opleiding. Heel aardig en goed engels sprekend ondersteunt ze de lerares (en mij!).
Verder is er een lerarenbegeleidster die goed engels spreekt en anders dan de cultuur hier is, wel aan afspraken houdt en hard werkt. Ook de directrice van het project is een goede. Ze heeft in amerika gestudeert en kan goed de verschillende culturen en opvattingen aan mij uitleggen. Zij is de drijvende kracht achter de school, ze zorgt voor veel vrijwilligers met ervaring, fondsen en onderzoeksprojecten. Zo heeft een nederlandse school uit Heerlen net een snoezelkamer gedoneerd met een heel plan erbij. Schitterend om te zien en fantastisch voor de kinderen! Alleen wel jammer dat de grote snoezelkamer eerst het klaslokaal van 'mijn' klasje was. Dat is ook nepalese cultuur, voor projecten en fondsen worden soms anderen aan de kant geschoven of naar kleine lokaaltjes verbannen hahha! Gelukkig heeft t project ook voor n zak geld gezorgt die ik weer een beetje kan gebruiken voor mijn plannen! Maar eerst terug naar de basis: structuur, rust en veiligheid.