Afgelopen weekend ben ik naar het zuiden van Nepal gegaan, naar de jungle bij Chitwan. Opeens zie ik een hele andere kant van Nepal, een beeld die mij meer doet denken aan Thailand, Vietnam of zelfs Indonesie. Want bij Nepal denk ik nou niet gelijk aan olifanten, neushoorns en tropische stormen.

Vrijdagochtend, veel te vroeg, gingen we met de bus naar Chitwan. Met 5 andere vrijwilligers mocht ik de bochtige en hobbilige wegen van Nepal weer eens ervaren. MIsselijkheid is dat ook het onvermijdelijke gevolg, maar na 7 uur met de bus kon ik heelhuids uitstappen. Bij de bushalte werden we opgehaald met een jeep van het hotel. Een prima hotel met een zeer bijzondere manager. Om een voorbeeld te geven, want er waren vele situaties zoals deze: ondanks dat er een week van te voren gereserveerd was, waren ze niet voorbereidt op ons. Er waren geen kamers meer dus moesten we maar naar een (vies en smerig) hotel aan de overkant, maar helaas meneer de manager, dan kent u ons nog niet :D Met 3 nederlanders in de groep die niet zo makkelijk over zich heen lieten lopen zat er voor de manager dan ook niets anders op om ons toch in zijn hotel te plaatsen. Hij had nog wel een familiekamer voor 5 personen en de 6de kon dan in een slaapzaaltje slapen. In de familie kamer waren 2 2-persoonsbedden van 120breed. En we maakten de manager dan ook al snel duidelijk dat wij (westerse mensen) toch echt n stuk groter zijn dan de gemiddelde Nepali. En dat in de 2-persoons bedden wij niet met 2 personen konden slapen. Dus nog een kamer erbij... met de belofte dat de volgende dag we nog een 2P kamer erbij zouden krijgen. Alleen leek hij zich de volgende dag dit niet meer te herrinneren en kwam hij met het verhaal dat hij een tweelingbroer zou hebben! Haha, ja die smoes kennen we!

Terwijl er een flinke stortbui uit de lucht kwam gingen wij eerst lunchen en de kamers inrichten. Daarna hebben we in de jeep door het dorp heen gereden en gewandeld, een "museum" bezocht (5 voorwerpen in een hut), en heeft de gids ons het een en ander verteld over het wonen in Chitwan. De meeste mensen wonen in hutten gemaakt van gras en klei, die isoleren goed zodat het in de zomers koel is en in de winters warm. Daarna zijn we naar het olifanten broed programma gegaan. Een centrum dat een fokprogramma heeft voor olifanten, om zo de jacht op wilde olifanten te verminderen. Olifanten worden vaak rond hun 2de jaar gevangen genomen om te trainen om te kunnen werken. Met het broedprogramma willen ze dit voorkomen en olifanten beschermen, maar ook de behandeling van olifanten willen ze verbeteren. Terwijl we rondliepen (en nog een regenbui over ons heen kregen) zagen we dat er op dat laatste punt nog veel te halen valt. Wanneer je de trainers hoort over deze manier dan presenteren ze het als zeer diervriendelijk, maar zodra je wat borden begint te lezen merk je al snel dat dit niet helemaal waar is. Om een olifant te trainen beginnen ze door de voorpoten en de slurf aan een paal te binden. De slurf wordt omhoog gebonden zodat de jonge olifant geen kant op kan. Dan komt er een periode van geen of weinig eten of drinken, intensieve training met stokken, pokken en kettingen en tussen andere olifanten lopen. Om uiteindelijk de olifant te laten gehoorzamen aan bevelen.
Het is best dubbel, want aan de ene kant is het heel positief dat ze de wilde olifanten proberen te beschermen en toch een poging doen om diervriendelijker te werken (20 jaar geleden was het nog veel erger). Aan de andere kant... ze zijn er ook nog niet echt. Maar hopelijk groeien ze door en komen ze er snel wel! En hebben de olifanten en werkelijke diervriendelijke behandeling.

In de avond kwamen Diede en haar vriend Danny ook aan. Diede is een medevrijwilligster uit het huis, waar ik ruim een maand samen met haar heb gezeten. Het was dan ook erg leuk om haar weer te zien en haar vriend te ontmoeten waar ik natuurlijk al de nodige verhalen over gehoord had! haha!

De volgende dag hebben we een kanotocht gemaakt in 2 traditionele houten kano's met een 'boomer' achterop. Op de foto's kun je dit ook zien. Ook hier kregen we weer wat hemelwater over ons heen, echte tropische buien, kort en heftig en daarna weer stralende zon en warm!
Na het varen hebben we door de jungle gelopen, in de hoop wat dieren te zien. Maar buiten een schim van een wegschietend groot zwijn, vele vogels en nog meer insecten hebben we geen dieren gezien. Maar het was wel leuk om een weg te banen door stukken met gras dat ver boven je hoofd groeit, door struiken en langs hoge bomen en lianen. Echt een jungle gevoel. Daarna zijn we naar de olifanten badplaats gegaan waar je alle zweet en viezigheid van je af kon laten spoelen op de rug van een olifant. Een hele belevenis om op zn enorm beest te zitten, maar wel heel erg leuk! Ook daarvan kun je de foto's zien!

In de middag zouden we een olifanten junglerit hebben. Op de rug van een olifant zit dan een metalen constructie waar 4 mensen in kunnen zitten en een bestuurder op zn nek. Maar we hadden al vele verhalen gehoord dat dit vaak te zwaar is voor de dieren en dat ze niet goed behandeld worden. In plaats daarvan gingen we liever op jeepsafari. Ook hierbij liet de manager zich van zijn veelzijdige kant zien door dit eerst toe te zeggen, dan weer te zeggen dat het niet kon om na een telefoontje met de jeepsafari bedrijf te melden dat het wel kon en we uiteindelijk met een jeep van het hotel (snap jij het, snap ik het) de jungle in te gaan. Daar hebben we 4 neushoorns gespot, waarvan 1 op nog geen 5 meter afstand, veel vogels, een troep apen, 2 grote everzwijnen (waarbij de zwijnen op de veluwe tot schattige biggetjes worden gedegradeerd) en een schitterende witte paradijsvogel. Een klein beestje met een schitterende lange staart die achter hem aanfladdert als hij vliegt, heel mooi!

Op zondag zijn we terug gegaan naar Kathmandu. Het was een kort weekend weg, maar wel eentje in totaal andere sfeer dan ik had gedacht hier te zullen aan treffen. Heerlijk veelzijdig Nepal! Maar de tijd gaat snel en ik zit in de laatste maand alweer dat ik hier ben. Nog 2 weken naar mijn project en dan gan ik door naar India.

Op het project loop ik een beetje vast. Ik heb mijn plan gemaakt en geimplementeerd, ik train de docent in het gebruiken van de picto's. Maar aangezien ze weinig tot geen engels spreekt is het erg lastig. Ik denk dat ik me steeds beter kan inleven in hoe iemand met autisme zich kan voelen. Ik spreek de taal van de mensen om me heen niet en zij niet de mijne. Ik wil graag wat duidelijk maken, maar omdat onze gewoonten en cultuur zo verschillen weet ik niet of ze begrijpen wat ik bedoel. Of omgekeerd, of ik wel begrijp wat zij bedoelen. Het is heel frustrerend wanneer je wat wil zeggen of vragen en dit niet lukt. Maar in mn achterhoofd merk ik dat het voor mij als hulpverlener een gouden ervaring is, want ik raak erg gemotiveerd om de taal van een ander te leren begrijpen en te spreken. Want wat is het heerlijk om een ander te kunnen verstaan en om zelf gehoord te worden!