Chitwan

Afgelopen weekend ben ik naar het zuiden van Nepal gegaan, naar de jungle bij Chitwan. Opeens zie ik een hele andere kant van Nepal, een beeld die mij meer doet denken aan Thailand, Vietnam of zelfs Indonesie. Want bij Nepal denk ik nou niet gelijk aan olifanten, neushoorns en tropische stormen.

Vrijdagochtend, veel te vroeg, gingen we met de bus naar Chitwan. Met 5 andere vrijwilligers mocht ik de bochtige en hobbilige wegen van Nepal weer eens ervaren. MIsselijkheid is dat ook het onvermijdelijke gevolg, maar na 7 uur met de bus kon ik heelhuids uitstappen. Bij de bushalte werden we opgehaald met een jeep van het hotel. Een prima hotel met een zeer bijzondere manager. Om een voorbeeld te geven, want er waren vele situaties zoals deze: ondanks dat er een week van te voren gereserveerd was, waren ze niet voorbereidt op ons. Er waren geen kamers meer dus moesten we maar naar een (vies en smerig) hotel aan de overkant, maar helaas meneer de manager, dan kent u ons nog niet :D Met 3 nederlanders in de groep die niet zo makkelijk over zich heen lieten lopen zat er voor de manager dan ook niets anders op om ons toch in zijn hotel te plaatsen. Hij had nog wel een familiekamer voor 5 personen en de 6de kon dan in een slaapzaaltje slapen. In de familie kamer waren 2 2-persoonsbedden van 120breed. En we maakten de manager dan ook al snel duidelijk dat wij (westerse mensen) toch echt n stuk groter zijn dan de gemiddelde Nepali. En dat in de 2-persoons bedden wij niet met 2 personen konden slapen. Dus nog een kamer erbij... met de belofte dat de volgende dag we nog een 2P kamer erbij zouden krijgen. Alleen leek hij zich de volgende dag dit niet meer te herrinneren en kwam hij met het verhaal dat hij een tweelingbroer zou hebben! Haha, ja die smoes kennen we!

Terwijl er een flinke stortbui uit de lucht kwam gingen wij eerst lunchen en de kamers inrichten. Daarna hebben we in de jeep door het dorp heen gereden en gewandeld, een "museum" bezocht (5 voorwerpen in een hut), en heeft de gids ons het een en ander verteld over het wonen in Chitwan. De meeste mensen wonen in hutten gemaakt van gras en klei, die isoleren goed zodat het in de zomers koel is en in de winters warm. Daarna zijn we naar het olifanten broed programma gegaan. Een centrum dat een fokprogramma heeft voor olifanten, om zo de jacht op wilde olifanten te verminderen. Olifanten worden vaak rond hun 2de jaar gevangen genomen om te trainen om te kunnen werken. Met het broedprogramma willen ze dit voorkomen en olifanten beschermen, maar ook de behandeling van olifanten willen ze verbeteren. Terwijl we rondliepen (en nog een regenbui over ons heen kregen) zagen we dat er op dat laatste punt nog veel te halen valt. Wanneer je de trainers hoort over deze manier dan presenteren ze het als zeer diervriendelijk, maar zodra je wat borden begint te lezen merk je al snel dat dit niet helemaal waar is. Om een olifant te trainen beginnen ze door de voorpoten en de slurf aan een paal te binden. De slurf wordt omhoog gebonden zodat de jonge olifant geen kant op kan. Dan komt er een periode van geen of weinig eten of drinken, intensieve training met stokken, pokken en kettingen en tussen andere olifanten lopen. Om uiteindelijk de olifant te laten gehoorzamen aan bevelen.
Het is best dubbel, want aan de ene kant is het heel positief dat ze de wilde olifanten proberen te beschermen en toch een poging doen om diervriendelijker te werken (20 jaar geleden was het nog veel erger). Aan de andere kant... ze zijn er ook nog niet echt. Maar hopelijk groeien ze door en komen ze er snel wel! En hebben de olifanten en werkelijke diervriendelijke behandeling.

In de avond kwamen Diede en haar vriend Danny ook aan. Diede is een medevrijwilligster uit het huis, waar ik ruim een maand samen met haar heb gezeten. Het was dan ook erg leuk om haar weer te zien en haar vriend te ontmoeten waar ik natuurlijk al de nodige verhalen over gehoord had! haha!

De volgende dag hebben we een kanotocht gemaakt in 2 traditionele houten kano's met een 'boomer' achterop. Op de foto's kun je dit ook zien. Ook hier kregen we weer wat hemelwater over ons heen, echte tropische buien, kort en heftig en daarna weer stralende zon en warm!
Na het varen hebben we door de jungle gelopen, in de hoop wat dieren te zien. Maar buiten een schim van een wegschietend groot zwijn, vele vogels en nog meer insecten hebben we geen dieren gezien. Maar het was wel leuk om een weg te banen door stukken met gras dat ver boven je hoofd groeit, door struiken en langs hoge bomen en lianen. Echt een jungle gevoel. Daarna zijn we naar de olifanten badplaats gegaan waar je alle zweet en viezigheid van je af kon laten spoelen op de rug van een olifant. Een hele belevenis om op zn enorm beest te zitten, maar wel heel erg leuk! Ook daarvan kun je de foto's zien!

In de middag zouden we een olifanten junglerit hebben. Op de rug van een olifant zit dan een metalen constructie waar 4 mensen in kunnen zitten en een bestuurder op zn nek. Maar we hadden al vele verhalen gehoord dat dit vaak te zwaar is voor de dieren en dat ze niet goed behandeld worden. In plaats daarvan gingen we liever op jeepsafari. Ook hierbij liet de manager zich van zijn veelzijdige kant zien door dit eerst toe te zeggen, dan weer te zeggen dat het niet kon om na een telefoontje met de jeepsafari bedrijf te melden dat het wel kon en we uiteindelijk met een jeep van het hotel (snap jij het, snap ik het) de jungle in te gaan. Daar hebben we 4 neushoorns gespot, waarvan 1 op nog geen 5 meter afstand, veel vogels, een troep apen, 2 grote everzwijnen (waarbij de zwijnen op de veluwe tot schattige biggetjes worden gedegradeerd) en een schitterende witte paradijsvogel. Een klein beestje met een schitterende lange staart die achter hem aanfladdert als hij vliegt, heel mooi!

Op zondag zijn we terug gegaan naar Kathmandu. Het was een kort weekend weg, maar wel eentje in totaal andere sfeer dan ik had gedacht hier te zullen aan treffen. Heerlijk veelzijdig Nepal! Maar de tijd gaat snel en ik zit in de laatste maand alweer dat ik hier ben. Nog 2 weken naar mijn project en dan gan ik door naar India.

Op het project loop ik een beetje vast. Ik heb mijn plan gemaakt en geimplementeerd, ik train de docent in het gebruiken van de picto's. Maar aangezien ze weinig tot geen engels spreekt is het erg lastig. Ik denk dat ik me steeds beter kan inleven in hoe iemand met autisme zich kan voelen. Ik spreek de taal van de mensen om me heen niet en zij niet de mijne. Ik wil graag wat duidelijk maken, maar omdat onze gewoonten en cultuur zo verschillen weet ik niet of ze begrijpen wat ik bedoel. Of omgekeerd, of ik wel begrijp wat zij bedoelen. Het is heel frustrerend wanneer je wat wil zeggen of vragen en dit niet lukt. Maar in mn achterhoofd merk ik dat het voor mij als hulpverlener een gouden ervaring is, want ik raak erg gemotiveerd om de taal van een ander te leren begrijpen en te spreken. Want wat is het heerlijk om een ander te kunnen verstaan en om zelf gehoord te worden!

De Annapurna Circuit

Ja! Weer een update van mij met al mn verhalen en avonturen van de laatste tijd :D

Ongeveer 3 weken geleden ben ik begonnen aan een lange wandeltocht rondom het Annapurna gebergte. In het zuid-oosten ben ik gestart en via het noorden naar het zuid-westen gelopen. In totaal bijna 250 km gelopen, hoogste punt was de Thorunga La pas van 5416 m en vele vele beklimmingen en afdalingen!

Ik ben samen met de Duitse Johnny begonnen in Bhulbhule, waar we die avond de Canadeese Dan ontmoette en die heeft ruim 1,5 week met ons meegelopen. Gelijk de eerste dag al hebben we een verkeerde afslag genomen in de hoop de weg (zandweg) te vermijden, wat ons een extra 800 m klimmen en afdalen heeft bezorgt. Daarmee was de eerste dag gelijk een hele pittige dag, maar ook eentje die de toon zette qua sfeer en natuur! Het ene moment konden we door mooie bossen lopen om vlak daarna weer langs een woeste rivier door een steenlandschap te wandelen. Elke dag startten we rond 7 uur met lopen, om rond 15 uur een hostel te hebben gevonden voor de avond. Onderweg hadden we onze lunchpauze met chineese noodles op een van de vele mooie plekjes die we tegen kwamen. We legden de eerste week meestal tussen de 15 en de 20 km af en stegen dan gemiddeld tussen de 400 en de 950 m. Maar dan hebben we alle tussendoorse afdalingen en klimmen niet mee gerekend.

Op dag 3 was ons doel het dorpje Bratang, waar we rond 4 uur aankwamen. Dat was best laat en we hadden dan ook al 23 km door de bergen gewandeld! We waren kapot en toe aan een hostel waar we onze voeten omhoog konden gooien. Alleen... bleken de 2 hostels die in onze gids stonden er z'n 2 jaar geleden mee opgehouden te zijn. Nu was er een grote drukte aan werklui bezig om een grote fruitboomgaard aan te leggen met een luxe hotel (die met 6 maanden klaar zou moeten zijn). Maar ja... geen hostel voor trekkers meer en de volgende plek was 1,5 uur lopen verder. Gelukkig raakten we aan de praat met de zoon van de eigenaar. Hij was de opzichter daar en kon misschien wel wat voor ons doen. Uiteindelijk mochten we in de woonkamer van de werklui, een donker hok met een paar houten bankjes rond een houtkachel wel slapen. Ze trommelden wat matrasjes op en legden die er achter neer. Een aantal werkers zouden tot een uur of 22 daar zitten, ontspannen en dan naar bed gaan en dan konden wij slapen en we konden Dal Bhat (rijst met linzen en wat curry-groenten ernaast, het gebruikelijke nepaleese eten) met de werkers mee eten. De Dal Bhat smaakte goed en zoals gebruikelijk, all you can eat, dus ook goed vullend. Maar daarna gingen onze ogen toch wel snel dicht... rond 21 uur lagen wij heerlijk te slapen terwijl de werkers rond het vuur grappen maakten en praatten.
De volgende ochtend zijn we, na iedereen uitgebreid bedankt te hebben er gauw vandoor gegaan om niet verder tot last te zijn, maar wel met een hele ervaring rijker!

Na 4 lange dagen wandelen en 1 dag met een hele korte wandeling, kwamen we aan in Manang. De plek om te acclimatiseren aan de hoogte, de was te doen en een rustdag te nemen. Tijdens de rustdag hebben we een tocht 400 m omhoog gemaakt om te wennen aan de hoogte... En dat bleek nodig ook! Zonder zware rugzag liep het een stuk makkelijker dachten we, maar de ijle lucht maakte het toch zwaar! Doordat er minder zuurstof in de lucht is moet je lijf veel harder werken dan normaal en dat is wennen. Het betekent vooral niet te snel willen gaan en regelmatig wat rust nemen om je lichaam de tijd te geven om zich aan te passen. Maar na die rustdag ging het wel een stuk beter en met een nieuw lid in onze fellowship, Louis uit Venezuela hebben we de tocht vervolgd. In mijn eigen tempo (granny speed) moesten we de volgende dagen elke dag ruim 600 m omhoog, om uiteindelijk op de ochtend van dag 9 op 5416 m hoogte te staan in een sneeuwstorm! We hadden alle dagen zon, blauwe lucht en warm weer gehad... maar op de avond voordat we de pas overging begon het te sneeuwen... steeds meer en steeds harder. En de wind maakte het er niet makkelijker op. De dag ervoor hadden we al een paar gevaarlijke passages gehad, waarbij stenen regelmatig loslieten en met een noodgang langs ons kwamen zeilen. Dan, onze Canadees, moest zelfs een keer wegduiken om de stenen te ontwijken en ik zag een rotsblok tergrote van een meloen nog geen meter achter me langskomen... Maar ja... terug ga je ook niet!

Op de ochtend van dag 9, de dag van de pas, waren we met 3 nieuwe leden (2 Zweden Mans en Jacob en de Israelische Ithai) om 5 uur vertrokken in het donker, helemaal ingepakt tegen de sneeuw en de wind. We waren niet de eersten, waardoor er al een pad ontstaan was in de sneeuw. Dat maakte het een stuk makkelijker, maar zodra je maar een halve voet naast het pad ging staan kon je zo door de sneeuw zakken en tot je middel verdwijnen.. dat waren de meest zware stappen, want om eruit te komen koste het je veel energie en dikke kans dat je andere voet tegen die tijd net zo ver was weggezakt...
Hoe hoger we kwamen hoe meer mensen we zagen, want het tempo gaat er snel uit als je drie keer moet ademen halen voor je weer wat stappen kan maken.
En niet overal was er een evengoed pad. Wij hebben het enorme geluk gehad dat er precies voor ons een Mountain Guide liep. Want op 1 plek was er door steenslag en ijzel geen pad meer... maar wel een afgrond van zeker 50 m. Op die plek moesten we twee stappen zien te maken om onze weg te kunnen vervolgen. De Guide bond zijn sneeuwketting voor om de schoenen een voor een aan onze voeten om dit stuk zonder naar beneden te glijden te maken. Zonder die kleine kettingkjes weet ik niet of we er allemaal zonder kleerscheuren vanaf zouden zijn gekomen. Maar nu konden we onze weg vervolgen en rond half 9 waren we op de top! Niet dat we meer konden zien dan het bord dat we er waren en een klein theehuisje... want de wind en de horizontaal langskomende sneeuw maakte het samen met de grijze lucht een klein wereldje daar bovenop de pas.

Niemand van ons heeft last gehad van hoogteziekte, met name omdat we onze voorzorgsmaatregelen genomen hadden. Maar niet iedereen bleek zo handig te zijn. 2 Israelische jongens waren een snel tempo de tocht aan het lopen en de pas op. Maar 200 m voor de pas, viel er 1 met bloedneus flauw... Dat is een van de gevaren in de hoogte, je hersenen kunnen soms de druk (of het gebrek daaraan) niet aan. In het theehuisje was gelukkig zuurstof. En nadat hij een beetje bijgekomen was hebben Johnny, Ithai en ik de beide heren zo snel mogelijk naar beneden gebracht (wat met een sneeuwstorm en zonder duidelijk pad nog best moeilijk was!) Na een snelle afdaling van 500 m ging het al een stuk beter en konden ze zelf hun weg weer vervolgen.

Het pad naar beneden bleek alleen vaak nog gevaarlijker te zijn dan omhoog. Op vele plekken was het zo glad dat je alle kanten op gleed, maar vooral naar benenden! Om dat maar op te lossen zijn we gaan sleeen! haha Op onze kont roetjsten we de anderen snel voorbij en het was nog waanzinnig leuk ook! Soms ging ik zo hard dat ik niks kon zien en zodra ik ging remmen alle sneeuw in mn gezicht kreeg... maar we hebben wel enorm gelachen en met onze fellowship waren we dan ook vrij snel beneden! Maar wat een enerverende dag was dat!

Na het behalen van de pas viel ons gezelschap langzaam uit elkaar. Eerst ging Dan (luitant Dan, you got new legs!! uit Forest Gump) zijn eigen kant op en daarna gingen de Zweden en Louis proberen fietsen te huren om daarmee de tocht verder te maken. Ithai, onze Joodse Israelier, Johnny de duitser en ik gingen te voet verder. Het was een gezellig combinatie, want met een Jood en een Duitser op pad zorgde dat voor veel hilariteit. Met name omdat veel douches hier gasgestookt zijn... En daar wist vooral Ithai veel grappen mee te maken (en vaak ten koste van Johnny die dat heel goed kon hebben).

Maar de motivatie om verder te lopen raakte er wel wat uit en na een halve dag lopen zijn we gaan liften. Wat achteraf misschien niet het meest sterke plan bleek te zijn... want 5 uur lang hotsend en klotsend achter in een truck te zitten op een zandweg in de himalya.... Dat bleek toch wel heel vermoeiend te zijn. Maar, bont en blauw, hadden we wel een grote afstand afgelegd naar Tatopani en hadden we een extra rustdag wel verdiend! In Tatopani, wat hete bron betekent, hebben we de hot springs bezocht (die met recht heet mogen genoemd worden). De dag erna hebben we een recordhoogte afgeledg, 1700 m omhoog! Om de volgende ochtend vanaf Poon Hill een zonsopgang te zien. In de volgende 2 dagen hebben we onze tocht afgemaakt en kwamen we in zonnig, warm en toeristisch Pokhara aan. Daar hebben we de rest van de week plannen gemaakt die we niet uitgevoerd hebben en vooral niks gedaan, genoten van het hete weer en ik heb veel gelezen.

Maar 1 plan hebben Ithai en ik wel uitgevoerd.... Paragliden! Hopelijk komen de foto's nu wel mee!

Het project en meer

Tijd voor een update! En hopelijk ook wat foto's nu!

Het project.

Op de school waar ik werk gebeurt veel! Er lopen gemiddeld z'n 4 tot 6 vrijwilligers rond, theraputen, veel leraren en nog meer stagiares en nog veel meer mensen die ik niet kan plaatsen. Met bijna 100 verstandelijk en fysiek beperkte kinderen is dat denk ik ook wel nodig. Maar dat maakt wel dat ik vaak, na 'slechts' 5 uurtjes werken en 2x een half uur lopen, helemaal kapot terug kom. Zoveel indrukken, in een cultuur die zo anders is, is heel vermoeiend.

In het klasje waar ik me mee mag bemoeien gebeurt misschien zelfs nog wel meer. Regelmatig bekruipt me dan ook het gevoel dat het net een kruiwagen vol kikkers is, die allemaal andere kanten op springen. Heel bewerkelijk, maar hoe begin je nou om orde in de chaos aan te brengen? In Nederland zou ik er niet lang over na moeten denken, maar ja, daar zijn kinderen vaak al vanaf de kleuterschool gedrild in stil zitten en regels volgen. Orde en structuur zijn basisbegrippen die (bijna) overal worden toegepast, vooral in de specialistische zorg. Maar hoe leg ik een Nepalees uit wat structuur is en dat je dit consequent moet volhouden wil het effect hebben. Ik ben daarom eerst maar eens gaan kijken naar een basis die er wel is, een vergeten rooster aan het bord geeft me enig houvast over hoe n dag eruit zou moeten zien... Met nadruk op zou moeten zien... Want in de praktijk zie ik er niks van terug. Nou vond ik dat ook niet zo gek met een chaotisch rooster als die er hing, waarin kinderen elk half uur moeten wisselen van activiteit en soms nog 10 min. moeten mediteren (lees: staren naar een kaars) tussendoor. Niet alleen heel verwarrend, maar nog erger is dat het een rooster in het Engels was... En laat deze lerares nou net geen Engels kunnen... Dat brengt me ook gelijk bij het probleem van communicatie. Ik wil haar graag ondersteunen, haar positie versterken in de klas zodat zij de jongeren de rust en veiligheid kan bieden die ze nodig hebben. Het is maar goed dat ik met enige regelmaat 'Hints' heb gespeeld, want met gebaren en lichaamstaal probeer ik zoveel mogelijk te vertellen. Toch blijft het lastig en na een tijdje puzzelen heb ik besloten om te gaan werken aan een 'picto map'. Een map vol met plaatjes van activiteiten, taken, hygiene (waar het ook erg aan ontbreekt) en zoveel mogelijk andere dingen die langskomen op een dag. Ik ben bijna een week bezig geweest met ruim 200 picto's te maken! Maar het is nu af! 2 dikke ordners vol met afbeeldingen in 10 verschillende categorieen. En voor elke dag een overzichtelijk rooster met dezelfde picto's. Vandaag heb ik de mappen aan de lerares gegeven, ze was er zichtbaar blij mee! En nog mooier, te pakte het dag rooster van vandaag en begon er gelijk mee! Dat is mooi! De materialen voor de picto's en de mappen heb ik gekocht van het sponsergeld, daarvoor hartelijk dank!

Uitstapjes!

In de weekenden probeer ik zoveel mogelijk te zien van de omgeving van Kathmandu. Zo ben ik een lang weekend naar Pokhara geweest. Met een 8 uur durende busrit, langs bergwanden en door valleien, kwamen we aan in een klein paradijs! Aan een schitterend meer, omzoomd door bossen en bergen ligt de stad pokhara. Maar een klein gedeelte van de stad ligt aan het meer en door de heuvel die er gelijk achterligt waan je je in een dorp die maar uit 1 straat bestaat en gelijk aan het water ligt. Op 5 maart werd het Holy festival gevierd in Nepal. Een feest om de lente weer te verwelkomen en de kleiuren weer terug in de natuur. En dat vieren we natuurlijk met heel veel kleur! Met gekleurd poeder en gekleurd water gewapend liepen we de straat op, het duurde ook niet lang voordat we volledig onder de kleurstof zaten! Het holy feest is echt een geweldige gebeurtenis waarbij iedereen elkaar een 'Happy Holy' wenst Aangezien we met een groep van 8 toeristen waren, hadden we veel bekijks, zelfs zoveel dat ik en Johnny zijn geinterviewd voor een landelijke TV zender (en bij terugkomst in Kathmandu kregen we te horen dat heel veel mensen dat ook gezien hadden haha). Maar ook nepalezen wilden graag op de foto met ons, zelfs zoveel dat we op een gegeven moment met een groep van 40 anderen om ons heen op de foto gingen! Het toppunt was toch wel dat chinese toeristen ook om een foto gingen vragen, maar nu niet van hunzelf maar van ons! Hahah!

Ook ben ik in tussen 2x in Baktapur geweest, een van de drie middeleeuwse stadjes die bewaard zijn gebleven. En in dit stadje heb ik de meest lekkere yohgurt ooit geproefd! Wauw! gewone yakmelken yoghurt zonder poespas... maar helemaal geweldig lekker!

Ook verschillend kloosters, tempels en toeristen trekpleisters heb ik al bezocht. Maar vanaf volgende week ga ik voor het grote werk! Volgend weekend vertek ik met Johnny naar de Annapurna bergketen. Om hier eens omheen te lopen (ong. 12 dagen) met een pas op bijna 6000 meter (waarvan we hopen dat die een beetje sneeuwvrij is). Om daarna, als we tijd en zin hebben naar Basecamp toe te lopen. Als een soort tegendeklok draaiende spiraal lopen we dan om en op deze bergketen, om na 3 weken lopen in Pokhara uit te komen! Daarna ga ik nog 3 weken op de school werken en zit mijn vrijwilligerswerk in Nepal er alweer op!

Verandering van plannen.

Na Nepal ga ik nog 2 maanden in noord India werken als vrijwilliger op een soortgelijke school, Daarna zou ik reizen door zuid oost Azie tot het geld op is... Nu dacht het DUO (studiefinanciering) daarbij wel een handje te kunnen helpen en is het geld om te reizen nu al op :D Dus na India ga ik weer naar huis! Ik ga heerlijk met de Nederlandse kinderen en jongeren aan de slag, wat een verademing zal zijn! hahah! En ach, er zijn verzachtende omstandigheden... Een knappe brandweerman sprong een gat in de lucht toen hij hoorde dat ik eerder terug kwam... En dat is ook wel heel leuk hoor ;)

de eerste twee weken

Na mijn eerste verhaal gaat de tijd opeens razend snel. Er is zoveel te doen en te zien dat ik tijd te kort kom om even mijn blog bij te werken! Maar nu toch een moment gevonden om jullie op de hoogte te brengen van mijn avonturen.

In de eerste week stond kennismaken met de cultuur en de mensen hier centraal. Nou dat hebben we geweten! Want na een paar introductie dagen waarin we veel geleerd en gezien hebben (oa. de grootste boedistische stupa van Nepal, heel veel tempels en winkeltjes) werd ons gevraagd een weeshuis in de buurt te helpen schoonmaken. Een van de vrijwilligers in het huis werkte daar en vertelde over hoe het er aan toe was. Nou daar wilden wij wel een uurtje of 2 aan mee werken en met een groep van 10 man zou de klus snel geklaard zijn toch? Nou... niet dus.. Om 8 uur in de ochtend stonden we bij het weeshuis, de kinderen waren er nog en vonden al die buitenlanders machig interessany, want ja... blanke mensen zijn ontzettend bijzonder hier (en staan vooral bekend als rijk). Dus na een aantal foto's en vele namste's later gingen de kinderen naar school. Wij stroopten onze mouwen op, klaar voor de strijd tegen het vuil... want het was verschrikkelijk vies! 22 kinderen, 11 jongens, 11 meisjes, 2 slaapkamers met elk 2 stappelbedden van 3 hoog... na n korte berekening kwamen we er achter dat elk kind met een ander kind zijn of haar bed deelde... en wat voor n bed! n houtenplank met vieze dekens erop, soms met iets wat vroeger ooit als matras bestempeld zou kunnen worden maar nu enkel nog n hoopje gaten was. Overal lag wel wat en het stonk ontzettend naar urine... En toen bleek er geen water te zijn. Er was gewoon geen water in dit huis, de kinderen wasten zich (lees: veegden hun gezicht af) met regenwater in een ton. Dus een goeie lap met sop en een dweil was al niet mogelijk. Maar er waren wel 2 bosjes bij elkaar gebonden takken die als bezem dienst deden. Daarmee zijn we de bedden (ja.. echt) en de vloeren te lijf gegaan. een aantal van ons zijn begonnen met een paar grijze tapijten uit te kloppen, na de uitklop sessie bleken ze niet grijs maar hele andere kleuren te hebben! We dachten daarmee de ergste vuiligheid wel gezien te hebben... ware het niet dat ik natuurlijk weer nieuwsgierig moest zijn... Na een trap opgelopen te zijn, richting keuken, ging de trap nog een stukje verder. Naar een deur., achter de deur een klein hokje met kleren... vieze vuile kleren met ergens ook een zak wortellen tussendoor. En n metalen laddertje naar het dak.... Had ik het nou maar niet gedaan... Want wat ik daar aantrof... Op het dak stond een schuurtje van golfplaten. Z'n 10 meter lang en 4 meter breed en op de vloer zeker een halve meter aan kleren... de onderste laag verkeerde in een soort van vegetatieve staat. Nauwelijks meer herkenbaar als kleding, de lagen daarop zo vuil en vies... Soms zaten er nog degeleijke kledingstukken tussen die met een fikse wasbeurt (of 10) weer bruikbaar waren. Met een groep van 8 mensen hebben we ruim een half uur in dat vieze schuurtje gestaan, weggegooid en vooral heel veel onze neus dichtgehouden... Een hele ervaring rijker op een vroege ochtend!
Gelukkig was dit een uitzondering, de meeste weeshuizen zijn een stuk netter en beter georganiseerd (nou ja... een beetje beter dan ;) )

Op vrijdag kregen wij onze laatste opdracht om kennis te maken met de nepaleese cultuur. We moesten 5 items scoren op een lokale markt. In Jamal, zoals deze wijk heet waar de markt is (ja de hele wijk is de markt, dus niet zoals wij het kennen), liepen wij rond met een boodschappenlijstje in het nepalees. Geen idee wat er stond en wat we moesten ophalen, alleen de cijfers snapten we (ek, dui, ten oftewel 1,2 en 3). Dus al vragend zijn we door de wijk gegaan. Het is alleen zo dat in deze cultuur het als onbeleefd word gezien om geen antwood te geven, dus als mensen iets niet wisten dan stuurden ze ons maar een kant op... Heel verwarrend en absoluut niet helpend! Al snel kom je er achter dat de jongeren die in schooluniform rond lopen het beste engels spreken en je duidelijk in lichaamstaal laten zien als ze iets niet weten! Uiteindelijk konden we met de 5 items na 3 uur 'shoppen' weer terug naar huis met een lokale bus en met weer wat nepaleze ervaringen rijker!

In het weekend hebben we het wat rustiger aan gedaan en naar een middeleeuws dorpje gegaan, Bakthapur, heel oud, een stuk rustiger dan Kathmandu en met de lekkerste yoghurt die ik ooit gehad heb! Waanzinnig om zoveel contrasten te ervaren!
Op zondag moest ik dan ook echt even bijkomen!

Het project

In eerste instantie zou ik naar een vrouwenproject gaan, maar een mede nederlandse vrijwilligster vertelde dat dit een kantoorbaan is. Heel nuttig voor preventie en aanvragen van verschillende fondsen, maar toch echt niet mijn kwaliteit! Nadat Rajesh er achterkwam dat dit idd niet mijn kwaliteit is, maar dat ik wel een specialisatie heb in 'moeilijke' kinderen en gedragsproblemen had hij gelijk een alternatief. In een nabijgelegen buurt (30 min wandelen en 2 heuvels verder...) is een SERC school. Een school voor kinderen met een fysieke en/of mentale beperking. Na een keertje kijken was ik enthousiast! de school zag er erg verzorgd uit, bood 3 verschillende soorten therapie aan en de klassen waren ingedeeld op niveau. Daarnaast was er voor elk kind een plan geschreven in engels, welke elke 3 maanden werd geevalueerd.... Wat een ongekende professionaliteit voor Nepal!! Voor mij hadden ze ook gelijk een taak, in een 'rest'klasje zitten 11 kinderen waarvan 4 a 5 gedragsmoeilijke kinderen, met onder andere autisme, syndroom van down en moeilijk verstaanbaar gedrag en soms ook agressie. Ik kan wel mooi een plan schrijven zodat deze kinderen wel gaan functioneren op school.... Haha... ja dat dacht ik ook even... na 3 dagen observeren ben ik toch wel van het 'even' afgestapt. In een veel te klein klaslokaal doet een lerares een poging de kinderen in bedwang te houden. Van lesgeven heb ik nog weinig gezien, behalve dat de kinderen eindeloos driehoeken, vierkantjes en de letters A en B in een schriftje mogen schrijven. Soms doet ze 1 op 1 een poging om een kind iets bij te brenen over lichaamsdelen, engelse cijfers of nepaleese woorden voor dieren. Het helpt niet echt dat ze geen engels kan (waardoor ze ook niet de plannen van de kinderen kan lezen). Gelukkig is op maandag en dinsdag Roshni er, een stagiare van een lokale sociale opleiding. Heel aardig en goed engels sprekend ondersteunt ze de lerares (en mij!).
Verder is er een lerarenbegeleidster die goed engels spreekt en anders dan de cultuur hier is, wel aan afspraken houdt en hard werkt. Ook de directrice van het project is een goede. Ze heeft in amerika gestudeert en kan goed de verschillende culturen en opvattingen aan mij uitleggen. Zij is de drijvende kracht achter de school, ze zorgt voor veel vrijwilligers met ervaring, fondsen en onderzoeksprojecten. Zo heeft een nederlandse school uit Heerlen net een snoezelkamer gedoneerd met een heel plan erbij. Schitterend om te zien en fantastisch voor de kinderen! Alleen wel jammer dat de grote snoezelkamer eerst het klaslokaal van 'mijn' klasje was. Dat is ook nepalese cultuur, voor projecten en fondsen worden soms anderen aan de kant geschoven of naar kleine lokaaltjes verbannen hahha! Gelukkig heeft t project ook voor n zak geld gezorgt die ik weer een beetje kan gebruiken voor mijn plannen! Maar eerst terug naar de basis: structuur, rust en veiligheid.

Het begin...

Afscheid en de vlucht

Zaterdagochtend lijkt alweer tijden geleden, toch is t nog maar eergisteren. Op Schiphol was t afscheid wel een beetje lastig, na dikke kussen en knuffels ging ik door de douane. Van afstand kon ik nog even zwaaien... en dan... tsja dan heb je Schiphol En daar kan je 2 dingen doen. Shoppen of wachten. Het werd het het laatste. Om stipt 12 uur ging het vliegtuig (malaysian airlines) weg. Helaas kon k niet veel zien, ik zat aan een gangpad, maar de service was top! Totdat ze om 22 uur s avonds ontbijt gingen serveren met rijkst en garnalen... alleen die lucht al maakte dat mn maag een extra rondje omvloog. Gelukkig was mijn overstap op Kuala Lumpur, een schitterend mooi vliegveld, waar ik genoten heb van de jungle die je in het midden kunt vinden (ze hebben er omheen gebouwd) .

Het laatste stukje naar Kathmandu was met een kleiner vliegtuigje. Aangezien ik in beide vluchten veel turbulentie had, heb k nauwelijks kunnen slapen. Ik was dan ook zeer blij toen ik een bordje zag met "green lion" toen ik het vliegveld uitliep. Met een dolle taxirit ben ik samen met een Duits meisje naar het huis van Rajesh gebracht... een half uur door druk, vol, toeterend en vol smog hangend Kathmandu. Een hele ervaring! Bij het huis van Rajesh was het een stuk rustiger. Hij heeft een groot huis met ommuurde tuin. In het huis is een grote woonkamer en verschillende slaapkamers. Met ongeveer 20 meiden zijn wij te gast in zijn huis. Of zoals Rajesh het zegt, onderdeel van zijn familie. Ik mag mijn kamer delen met 2 Nederlands meiden, 3 Duitse en een Ierse Australiër. Heel gezellig! En gelukkig was ik niet de enige die wat slaap moest inhalen, want na 30 uur op... was ik bekaf! En met n lange nacht slapen had ik ook gelijk geen last meer van n jetlag ????

Namaste

Op de eerste dag van de introductieweek zijn we gelijk ondergedompeld in de nepalese cultuur en gebruiken. Met 10 andere meiden volg k de introductie. Onze eerste opdracht was om in groepen de omgeving te verkennen en een kaart te maken. Elke groep kreeg een eigen richting en ik mocht naar het zuiden toe. Daar vonden we de markt, supermarkt, pinautomaat en vele vele winkeltjes. Het is erg heuvelachtig en je hebt geluk als de straat wat geasfalteerd is. Zo niet... dan kun je beter iets voor je mond dragen want anders kun je stofhappen.

Na deze verkenningstocht kregen we een kleine intro in het nepalees. De begroeting namaste, het betekend meer dan alleen ik groet je, het betekent ik begroet de god of godin in jou, of het goede in jou.

Een klein lesje hindoeïsme.

Rajesh liet ons zijn huistempel zien. Op de bovenverdieping is een open gedeelte met een groot beeld van shiva en zijn vrouw. Aan de muur hingen kleine nissen met beeltenissenvoor verschillende geloven, zoals voor de islam, christenen, shika en Boeddhisten. Rajesh geeft aan elke ochtend alle goden te vereren, want alle goden zijn voor hem hetzelfde, alleen de manier waarop gelooft wordt, de rituelen verschillen van elkaar.

Voor een hindoe is het belangrijk om open te staan voor andere geloven en culturen. Maar ook geloven ze dat alles goed is, ook al lijken dingen dat niet altijd te zijn. Want, zoals Rajesh zegt, om een lamp aan te doen moeten positieve en negatieve kanten elkaar raken, pas als dat gebeurt komt er licht. Een hele mooie zienswijze en gedachte!

Onderdompelen

Deze week is bedoeld om ondergedompeld te worden in de cultuur van de Nepaleese mensen. Er gaat dan ook nog veel gebeuren en nog meer om te zien. Ik zal zoveel mogelijk proberen te vertellen en te delen. Alleen stroom is niet altijd beschikbaar. 2x per dag is er voor een aantal uur stroom, dit omdat de stad meer stroom vraagt dan het heeft. Gelukkig heeft Rajesh een zonnepaneel op het dak en zitten we in elk geval niet in het donker!

Tot een volgende keer weer!