Ja! Weer een update van mij met al mn verhalen en avonturen van de laatste tijd :D

Ongeveer 3 weken geleden ben ik begonnen aan een lange wandeltocht rondom het Annapurna gebergte. In het zuid-oosten ben ik gestart en via het noorden naar het zuid-westen gelopen. In totaal bijna 250 km gelopen, hoogste punt was de Thorunga La pas van 5416 m en vele vele beklimmingen en afdalingen!

Ik ben samen met de Duitse Johnny begonnen in Bhulbhule, waar we die avond de Canadeese Dan ontmoette en die heeft ruim 1,5 week met ons meegelopen. Gelijk de eerste dag al hebben we een verkeerde afslag genomen in de hoop de weg (zandweg) te vermijden, wat ons een extra 800 m klimmen en afdalen heeft bezorgt. Daarmee was de eerste dag gelijk een hele pittige dag, maar ook eentje die de toon zette qua sfeer en natuur! Het ene moment konden we door mooie bossen lopen om vlak daarna weer langs een woeste rivier door een steenlandschap te wandelen. Elke dag startten we rond 7 uur met lopen, om rond 15 uur een hostel te hebben gevonden voor de avond. Onderweg hadden we onze lunchpauze met chineese noodles op een van de vele mooie plekjes die we tegen kwamen. We legden de eerste week meestal tussen de 15 en de 20 km af en stegen dan gemiddeld tussen de 400 en de 950 m. Maar dan hebben we alle tussendoorse afdalingen en klimmen niet mee gerekend.

Op dag 3 was ons doel het dorpje Bratang, waar we rond 4 uur aankwamen. Dat was best laat en we hadden dan ook al 23 km door de bergen gewandeld! We waren kapot en toe aan een hostel waar we onze voeten omhoog konden gooien. Alleen... bleken de 2 hostels die in onze gids stonden er z'n 2 jaar geleden mee opgehouden te zijn. Nu was er een grote drukte aan werklui bezig om een grote fruitboomgaard aan te leggen met een luxe hotel (die met 6 maanden klaar zou moeten zijn). Maar ja... geen hostel voor trekkers meer en de volgende plek was 1,5 uur lopen verder. Gelukkig raakten we aan de praat met de zoon van de eigenaar. Hij was de opzichter daar en kon misschien wel wat voor ons doen. Uiteindelijk mochten we in de woonkamer van de werklui, een donker hok met een paar houten bankjes rond een houtkachel wel slapen. Ze trommelden wat matrasjes op en legden die er achter neer. Een aantal werkers zouden tot een uur of 22 daar zitten, ontspannen en dan naar bed gaan en dan konden wij slapen en we konden Dal Bhat (rijst met linzen en wat curry-groenten ernaast, het gebruikelijke nepaleese eten) met de werkers mee eten. De Dal Bhat smaakte goed en zoals gebruikelijk, all you can eat, dus ook goed vullend. Maar daarna gingen onze ogen toch wel snel dicht... rond 21 uur lagen wij heerlijk te slapen terwijl de werkers rond het vuur grappen maakten en praatten.
De volgende ochtend zijn we, na iedereen uitgebreid bedankt te hebben er gauw vandoor gegaan om niet verder tot last te zijn, maar wel met een hele ervaring rijker!

Na 4 lange dagen wandelen en 1 dag met een hele korte wandeling, kwamen we aan in Manang. De plek om te acclimatiseren aan de hoogte, de was te doen en een rustdag te nemen. Tijdens de rustdag hebben we een tocht 400 m omhoog gemaakt om te wennen aan de hoogte... En dat bleek nodig ook! Zonder zware rugzag liep het een stuk makkelijker dachten we, maar de ijle lucht maakte het toch zwaar! Doordat er minder zuurstof in de lucht is moet je lijf veel harder werken dan normaal en dat is wennen. Het betekent vooral niet te snel willen gaan en regelmatig wat rust nemen om je lichaam de tijd te geven om zich aan te passen. Maar na die rustdag ging het wel een stuk beter en met een nieuw lid in onze fellowship, Louis uit Venezuela hebben we de tocht vervolgd. In mijn eigen tempo (granny speed) moesten we de volgende dagen elke dag ruim 600 m omhoog, om uiteindelijk op de ochtend van dag 9 op 5416 m hoogte te staan in een sneeuwstorm! We hadden alle dagen zon, blauwe lucht en warm weer gehad... maar op de avond voordat we de pas overging begon het te sneeuwen... steeds meer en steeds harder. En de wind maakte het er niet makkelijker op. De dag ervoor hadden we al een paar gevaarlijke passages gehad, waarbij stenen regelmatig loslieten en met een noodgang langs ons kwamen zeilen. Dan, onze Canadees, moest zelfs een keer wegduiken om de stenen te ontwijken en ik zag een rotsblok tergrote van een meloen nog geen meter achter me langskomen... Maar ja... terug ga je ook niet!

Op de ochtend van dag 9, de dag van de pas, waren we met 3 nieuwe leden (2 Zweden Mans en Jacob en de Israelische Ithai) om 5 uur vertrokken in het donker, helemaal ingepakt tegen de sneeuw en de wind. We waren niet de eersten, waardoor er al een pad ontstaan was in de sneeuw. Dat maakte het een stuk makkelijker, maar zodra je maar een halve voet naast het pad ging staan kon je zo door de sneeuw zakken en tot je middel verdwijnen.. dat waren de meest zware stappen, want om eruit te komen koste het je veel energie en dikke kans dat je andere voet tegen die tijd net zo ver was weggezakt...
Hoe hoger we kwamen hoe meer mensen we zagen, want het tempo gaat er snel uit als je drie keer moet ademen halen voor je weer wat stappen kan maken.
En niet overal was er een evengoed pad. Wij hebben het enorme geluk gehad dat er precies voor ons een Mountain Guide liep. Want op 1 plek was er door steenslag en ijzel geen pad meer... maar wel een afgrond van zeker 50 m. Op die plek moesten we twee stappen zien te maken om onze weg te kunnen vervolgen. De Guide bond zijn sneeuwketting voor om de schoenen een voor een aan onze voeten om dit stuk zonder naar beneden te glijden te maken. Zonder die kleine kettingkjes weet ik niet of we er allemaal zonder kleerscheuren vanaf zouden zijn gekomen. Maar nu konden we onze weg vervolgen en rond half 9 waren we op de top! Niet dat we meer konden zien dan het bord dat we er waren en een klein theehuisje... want de wind en de horizontaal langskomende sneeuw maakte het samen met de grijze lucht een klein wereldje daar bovenop de pas.

Niemand van ons heeft last gehad van hoogteziekte, met name omdat we onze voorzorgsmaatregelen genomen hadden. Maar niet iedereen bleek zo handig te zijn. 2 Israelische jongens waren een snel tempo de tocht aan het lopen en de pas op. Maar 200 m voor de pas, viel er 1 met bloedneus flauw... Dat is een van de gevaren in de hoogte, je hersenen kunnen soms de druk (of het gebrek daaraan) niet aan. In het theehuisje was gelukkig zuurstof. En nadat hij een beetje bijgekomen was hebben Johnny, Ithai en ik de beide heren zo snel mogelijk naar beneden gebracht (wat met een sneeuwstorm en zonder duidelijk pad nog best moeilijk was!) Na een snelle afdaling van 500 m ging het al een stuk beter en konden ze zelf hun weg weer vervolgen.

Het pad naar beneden bleek alleen vaak nog gevaarlijker te zijn dan omhoog. Op vele plekken was het zo glad dat je alle kanten op gleed, maar vooral naar benenden! Om dat maar op te lossen zijn we gaan sleeen! haha Op onze kont roetjsten we de anderen snel voorbij en het was nog waanzinnig leuk ook! Soms ging ik zo hard dat ik niks kon zien en zodra ik ging remmen alle sneeuw in mn gezicht kreeg... maar we hebben wel enorm gelachen en met onze fellowship waren we dan ook vrij snel beneden! Maar wat een enerverende dag was dat!

Na het behalen van de pas viel ons gezelschap langzaam uit elkaar. Eerst ging Dan (luitant Dan, you got new legs!! uit Forest Gump) zijn eigen kant op en daarna gingen de Zweden en Louis proberen fietsen te huren om daarmee de tocht verder te maken. Ithai, onze Joodse Israelier, Johnny de duitser en ik gingen te voet verder. Het was een gezellig combinatie, want met een Jood en een Duitser op pad zorgde dat voor veel hilariteit. Met name omdat veel douches hier gasgestookt zijn... En daar wist vooral Ithai veel grappen mee te maken (en vaak ten koste van Johnny die dat heel goed kon hebben).

Maar de motivatie om verder te lopen raakte er wel wat uit en na een halve dag lopen zijn we gaan liften. Wat achteraf misschien niet het meest sterke plan bleek te zijn... want 5 uur lang hotsend en klotsend achter in een truck te zitten op een zandweg in de himalya.... Dat bleek toch wel heel vermoeiend te zijn. Maar, bont en blauw, hadden we wel een grote afstand afgelegd naar Tatopani en hadden we een extra rustdag wel verdiend! In Tatopani, wat hete bron betekent, hebben we de hot springs bezocht (die met recht heet mogen genoemd worden). De dag erna hebben we een recordhoogte afgeledg, 1700 m omhoog! Om de volgende ochtend vanaf Poon Hill een zonsopgang te zien. In de volgende 2 dagen hebben we onze tocht afgemaakt en kwamen we in zonnig, warm en toeristisch Pokhara aan. Daar hebben we de rest van de week plannen gemaakt die we niet uitgevoerd hebben en vooral niks gedaan, genoten van het hete weer en ik heb veel gelezen.

Maar 1 plan hebben Ithai en ik wel uitgevoerd.... Paragliden! Hopelijk komen de foto's nu wel mee!